یادداشت زیر از نوشته های یک دوست اقتباس شده است.با کسب اجازه دوباره از محضر ایشان:
به این واژه روزمره گی کمی دقت کنید؟ آن را به شکل روزمرگی هم می توان نوشت. در این کلمه آیا واژه مرگ را می بینید؟ آری دچار روزمره گی شدن یعنی مرگ. همانگونه که در دل واژه روزمرگی هم مرگ نهفته است. این الفاظ هم اسراری دارند. بی خود نیست که کتابها در خصوص اسرار کلام نگاشته شده است.
مرگ نمی خواهی دچار روزمرگی نشو. خیلی ساده است و خیلی سخت و دشوار. هم سهل است و هم ممتنع. چطور می توان دچار روزمرگی نشد؟
فکر. فکر. فکر. از اندیشه است که همه چیز ساخته می شود. اندیشه ما را به خود می آورد که آیا دچار روزمرگی شده ایم یا نه؟ درگیر کارهای روزانه.
کار روزانه. کار روزانه. کار روزانه. به کدامین سو خواهیم رفت؟
روزمرگی ما را به دره مرگ کشانده است. مرگی که در دل روز مرگی نهفته است. افعی ها دهان گشوده اند در دل این روزمره گی ها.
به خودآ به خدا، به خدا به خودآ.
افعی روز مره گی را ببین. کار روزانه، کار روزانه و باز کار روزانه. بی هیچ تفکری، بی هیچ اندیشه ای و بی هیچ تحولی.
کو دگرگونی؟
کو تحول؟
کو حرکت؟
خسته ایم، خسته، خسته از خودٍ فراموش شده. خسته از روزمره گی و روز مرگی.
هر روز تکرار دیروز. هر روز تکرار دیروز. هر روز تکرار دیروز. خسته ایم از این همه تکرار.
آن ازلی و سرمدی هر روز در کاری است: کل یوم هو فی شان
جلوه کند نگار من تازه به تازه نو به نو
پس چرا ما این چنین دچار مرگ شده ایم، مرگ روزمره گی.
از روزمره گی به روز مرگی رسیده ایم.
درباره این سایت